از همون روزی که این تموم شدن‌ها آغاز شدند به خودم گفتم و می‌گم که به هر حال مثل یک جای زخم روی پیشونی، توی صورت و یا مثل شکستگی ترقوه که هیچ‌وقت کاملا بهبود پیدا نمی‌کنه، دیگه این نبودن همیشه هست!
این به معنای «پذیرفتن» نیست؛ این یعنی کنار آمدن... کنار آمدن تا مرز کنار رفتن از یک تن بدون جای زخم و کبودی و شکستگی! یعنی یک پوست سراسر خونی و اسکلتی تماما شکسته...
غم، پا رو پای دیگرش انداخته تا من به جایش راه بروم. سیگار پشت سیگار می‌کشد و من به جایش نفس می‌کشم. غم دیگر زحمت خودش بودن را گردن من انداخته! بس‌که بزرگ و سنگین شده خودش را از من جدا کرده تا من را به بردگی بگیرد و الحق که برده خوبی هستم! برده‌ای نجیب برای جناب غم.
پ.ن: کاش به کسی که برای سیگار با سیگار روشن کردنت هم رقیق می‌شود، احتیاجی داشتی ساقه‌ی قطور درخت رو به خشکیدن!
بنویسم یا ننویسم، مُرده‌ام!
بنویسم، شرح مردگی است؛ ننویسم، شرح مردن.
جنازه، جنازه است دیگر!
دلم می‌خواهد انگشت فرو کنم توی حلقم و تا سیاهرگ قلبم انگشتم را کش بدهم بلکه احساسی که تمام این سال‌ها به تو، تو امن‌ترین نقطه زندگی را داشتم روی صورتت استفراغ کنم حتی با وجود این‌که صورتت هزار کیلومتر از دهانم دور است!
این احساسات وامانده‌ای که به تو دارم عفونت توی زخم هستند. هیچ کاری جز بالا آوردنشان نمی‌توانم بکنم. از قلبم تا حلقم احساسی که به تو دارم مثل یک طناب از چرک و نکبت است که راه نفسم را بسته است.
نگذاشتم هیچ‌کس برود اما هیچ‌کس مانع رفتن خودم نشد! رفتن گاهی تیزیِ تیغ روی شاهرگ گلوی خود آدم است. یک تیزیِ تهدیدکننده! این‌که این تیزی شاهرگ گلو را بزند یا نه اما دست خود آدم نیست. اگر بگذارند که برود یعنی اجازه دادند که تیزی، فشار بیشتری به رگ بیارورد و راستش را بخواهی، من تمام شاهرگ‌هایم را بریدم و کسی دست نگذاشت روی این تیغ... .
وقتی قمیشی داشت می‌خوند: «تو ماه منی که تو بارون رسیدی/ امید منی تو شب ناامیدی» من تمام ذراتِ وجودِ آکنده به اندوهم رو جمع کردم توی چشم‌هام تا این قاب رو از تو پس نگاهم ثبت کنم که داشتی کاغذ نمونه عطر‌ها رو بو می‌کردی که تصمیم بگیری کدوم عطر برای گرمایی که پیش رو هست، مناسبه. وقتی که صدای قمیشی از لای در نیمه باز کافه میومد که: «و به شوق فردا تو را خواهم دید، چشم راه می‌مانم» من، منِ تکه پاره، باز هم به تویی که حواست به طرز نگاه من نبود، نگاه می‌کردم.
حرف می‌زدی و من توی هر لحظه از سکوتم می‌پرسیدم که: «چطور؟! چطور پیش روی تو اینجا نشستم و دَم نمی‌زنم از جانی که کندم تا همین‌جا!» مدام به خودم می‌گفتم: «سنگ شدم اما صبور نه!»
دیگر نه می‌دانم نه توان فهمیدنش را دارم که چطور از پس این همه عذاب، این همه اندوه و این همه زخم سر به مهر بر می‌آیم!
دیگر حتی برابر تو هم از خودم می‌ترسم! می‌ترسم که برایت چه تاب‌هایی که نمی‌آورم! وحشت بَرَم داشته و لب نمی‌زنم...!
شاید نباید این همه راه می‌آمدم؛ شاید نباید به شوق فردای دیدنت چشم به راه می‌ماندم و نباید امیدم می‌ماندی تو شب ناامیدی...
حالا این غم را روی شانه‌هایم به دوش می‌کشم که چرا گذاشتم شوق عشقت، رنج بار هستی‌ام شود و دیر یا زود باید که این زخم را سر ببُرم از توی چشم‌هایی که حواست به آن‌ها نیست؛ از کلماتی که نمی‌خوانی‌شان و از زندگی که دیگر ممکن نیست با تو؛ نه با تو نه بی تو.
پی نوشت: چه ساده نیزه کوبیدی به قلبم
چه ساده نیزه‌ات رو بیرون کشیدی!
چجوری اومدم این همه راه رو!
چجوری این همه راه رو ندیدی...
قبل‌تر از این‌ها هم درباره گوی داغ حرف زده بودیم. پیش از ما هم گفته بودند که: «عاشقی مثل نگه‌داشتن یک گوی داغ در دست است» و خوب می‌دانم که کار هر کس نیست این خرمن را کوفتن!
حالا من خودم یک گوی مذاب شده‌ام. خودم می‌جوشم در خودم و ذوب می‌شوم روی دست خودم... و کاش، فقط ای کاش، کسی برای لحظه‌ای این گوی مذابِ دائم‌الفوران را در دستان یخ‌زده خودش نگه‌می‌داشت... نمی‌دانم! شاید دیگر باز می‌ایستادم از سوختن؛ از دائما سوختن... .
پی نوشت: تو، زخم پس از زخم نبودی؛ تو زخمِ توی زخم هستی.
این‌که چرا شیفته نهنگ‌ها و وال‌ها هستم، نامشخص بودن علت خودکشی‌شان نیست؛ برای این شیفته این جانوران غول‌پیکر هستم که به رغم معلوم نبودن دلیل خودکشی‌شان این موضوع ثابت شده است که اگر نهنگی خودش را به ساحل بیفکند، هر چند بار که او را، یا آن‌ها را، به دریا برگردانند باز هم آن‌ها کمی جلوتر خودشان را به قصد مرگ به ساحل خواهند انداخت.
شیفته همین شده‌ام...! همین که راهشان «باید» ختم به ساحل شود.
دو گردنبند دارم که هربار حس می‌کنم چیزی نمانده تا به ساحل افکنده خودم، آن‌ها را می‌اندازم دور گردنم. حتی تا جایی پیش رفتم که تصویر زنگ‌زده‌شان هم بعد از آن‌که لاشه باد کرده‌ام در ساحل پیدا می‌شود را در ذهنم متصور شده‌ام. انگار که پلاک شناسایی شهیدی باشند که از نبرد خونین میان خودش و زندگی، شکست خورده.
خلاصه که هر بار نشانی از نهنگی دور گردنم دیده شد، بدانید که جنگ بالا گرفته است و احتمال رسیدن به ساحل قوی تر شده است!
گردنبند‌های مذکور:
برای آن‌که بگویم «می‌ارزید» جان کندم!
نمی‌ارزید
و جانم هم کنده نشد!
چنان نعش باد کرده نهنگ وبال نفس‌های بی هدفم شده.
